آذار. (اِ) ماه اول بهار سریانی . (السامی فی الاسامی ). ماه هفتم از سالهای سریانی است میان شباط و نیسان که ابتدای سال از ایلول ماه اول خزان باشد. نام ماه اول بهار است از سال رومیان و بودن آفتاب در برج حوت . (برهان قاطع)
: ابر آذاری برآمد باد نوروزی وزید
وجه ِ می میخواهم و مطرب که میگوید رسید.
حافظ.
ماه ششم از ماههای رومیه . (قاموس فیروزآبادی ). مدت ماندن آفتاب در برج حوت که به هندش چیت نامند و آن ماه اول از ربیع است . (مؤیدالفضلاء). آذر و آذار، ماه سوم از سالهای مسیحی . (اقرب الموارد). و آن را اَذار بفتح همزه هم گفته اند
: آن پرّ نگارینْش بدو بازنبندند
تا آذرمه بگذرد وآید آذار.
منوچهری .
منم آذار وتو نوروز خرم
هرآیینه بود این هر دو با هم .
(ویس و رامین ).
آنی که پدید آمد در باغ شریعت
از عدل تو آذار و ز احسان تو نیسان .
ناصرخسرو.
ای دَرْت ز بی برگان چون شاخ در آذر
وی دِلْت ز بخشیدن چون باغ در آذار.
سنائی .
این هنوز اول آذار جهان افروز است
باش تا خیمه زند دولت نیسان و ایار.
سعدی .
آذار ببرد آب رخ آذر و کانون
وز دردسر هر دو امان داد جهان را.
سلمان ساوجی .