آستان

آستان . (اِ) درگاه . درگه . آستانه . وصید. فِناء. سُدّه . کفش کن . جناب . عتبه . ساحت . حضرت . کریاس (بفارسی ). اُسکفه . گذرگاه . و آن قسمت پیشین خانه باشد پیوسته ٔ بدر :
چو آن شیرپیکر علامت به بندد
کند سجده بر آستانش دوپیکر.

ناصرخسرو.

کز ندیمان مجلس ار نشود
از مقیمان آستان باشد.

انوری .

وآنکه چون آستان فتد در پای
پیش او سر به آستان ننهند.

مجیر بیلقانی .

از خانه ٔ اختیار خصمت
چون پرده برون آستان باد.

سیف اسفرنگ .

راست شو تا به راستان برسی
خاک شو تا بر آستان برسی .

اوحدی .

سود کس بر زیان او مپسند
فتنه بر آستان او مپسند.

اوحدی .

مشو یک زمان غایب از آستانش
که هر کس که غایب شد او هست خایب .

سلمان ساوجی .

بر آستان تو غوغای عاشقان نه عجب
که هر کجا شکرستان بود مگس باشد.

حافظ.

از آستان پیر مغان سر چرا کشم
دولت در این سرا و گشایش در این در است .

حافظ.

- آستان بوس ؛ آستان بوسی :
پادشاها همه شاهان که بخواب آمده اند
آستان بوس تو در خواب تمنا کردند.

امیرخسرو.

- آستان بوسی ؛ اصطلاحی است در زبان ادب و احترام مترادف تشرف و بخدمت رسیدن ، یعنی نزد بزرگی رفتن .
|| (ص ) ستان . برپشت خفته :
در تنگنای بیضه زتأثیر عدل او
نقاش صنع پیکر مرغ آستان نهاد.

سلمان ساوجی .