آکنده گوش . [ ک َ دَ
/ دِ ] (ص مرکب ) اصم ّ. کر. مجازاً، اندرزناپذیر. که پند ننیوشد
: فراوان سخن باشد آکنده گوش
نصیحت نگیرد مگر در خموش .
سعدی .
پریشیده عقل و پراکنده هوش
ز قول نصیحتگر آکنده گوش .
سعدی .
بفریادتا برنداری خروش
سخن نشنود مرد آکنده گوش .
؟