ابراهیم بن عبدا

ابراهیم بن عبدا. [اِ م ِ ن ِ ع َ دِل ْ لاه ] (اِخ ) ابن حسن بن علی علیهماالسلام . با برادر خود محمد معروف به نفس زکیه در ابتدای دولت بنی عباس دعوی خلافت داشتند و منصور عباسی پیش از آنکه خلافت در خاندان آل ِعباس مستقر شود با محمد بیعت کرده بود. چون کار عباسیان سامان یافت و منصور خلیفه گشت لشکری بتعاقب آن دو فرستاد. محمد در مدینه وابراهیم در بصره دعوت خویش را آشکار کردند و ابراهیم سپاهی فراهم کرده بر اهواز و فارس و واسط مسلط گردید. محمد در مدینه کشته شد (14 رمضان 145 هَ .ق .) وابراهیم در باخمرا نزدیک کوفه با لشکریان منصور روبرو شده و غلبه ٔ او نزدیک مینمود لکن ناگاه تیری بر مقتل او رسیده کشته شد و لشکریانش بپراکندند (15 ذی القعده ٔ 145). (ابن اثیر از مقاتل الطالبین ابوالفرج ).