ابن یمین

ابن یمین . [ اِ ن ُ ی َ ] (اِخ ) فخرالدین محمودبن یمین الدین محمد طغرائی . شاعر فارسی شیعی . مولد او به فریومد خراسان و وفات او به سال 763 یا 765 یا 769 هَ . ق . هم بدانجا. پدر اوطغرائی نیز شاعر بوده است . ابن یمین شاعری متوسط است و پیروی طریقه ٔ انوری میکند و جز در چند قطعه ٔ معروف قصائد و غزلهای او از تکلف و تعسف خالی نیست . او بزمان سلطان محمد خدابنده در خراسان مورد عنایت وزیر دانشمند خواجه علاءالدین محمد بود و در ابتداء مداحی طغاتیمور میکرد. سپس بخدمت سربداران پیوست و ظاهراً بیش از هشتاد سال بزیست . دیوان او در جنگی بغارت رفت و بار دیگر آنچه در نزد دیگران از قصائد و غزل او یافت میشد گرد آورد. نسخه ای کامل از آن در کتابخانه ٔ سلطنتی ایران موجود است و نسخه ٔ دیگری که نگارنده باحدس و قیاس تصحیح کرده در کتابخانه ٔ مجلس ملی هست لکن غزلیات نسخه ٔ دوم با غزلهای ابن یمین دیگری که مردی صوفی مشرب ولی عامی بحت بوده ممزوج است و من در حاشیه ٔ هر یک غزلهای اصلی و الحاقی را معلوم کرده ام .