ابوالحسن رمانی

ابوالحسن رمانی . [ اَ بُل ْ ح َ س َ ن ِ رُم ْ ما ] (اِخ ) علی بن عیسی بن علی بن عبداﷲ رمانی . اصل او از سرمن رآی و مولد او به بغداد در 296 هَ . ق . اویکی از افاضل و مشاهیر ائمه ٔ نحویین و متکلمین بغداد و عالمی کثیرالتصرف و بسیارتألیف و مفنن در علوم کثیره از فقه و قرآن و نحو و کلام است . ادب از ابوبکربن درید و ابوبکربن سراج فراگرفت و ابوالقاسم تنوخی و ابومحمد جوهری و جز آن دو از او روایت آرند و تا 377 که ابن الندیم کتاب الفهرست خود را مبیضه کرده میزیسته است . سمعانی بنقل ابن خلکان گوید وفات وی در 382 یا 384 بوده است . او را تفسیری بر قرآن کریم است و از کتابهای او در ادب کتب ذیل است : کتاب شرح سیبویه .کتاب نکت سیبویه . کتاب اغراض سیبویه . کتاب المسائل المفردة من کتاب سیبویه . کتاب شرح المدخل للمبرد. کتاب شرح مختصر الجرمی . کتاب شرح المسائل للاخفش و آن دو شرح است کبیر و صغیر. کتاب شرح الالف و اللام للمازنی . کتاب شرح الموجز لابن السراج . کتاب التصریف . کتاب الهجا.کتاب الایجاز در نحو. کتاب المبتدا در نحو. کتاب اشتقاق الصغیر. کتاب اشتقاق الکبیر. کتاب الالفات فی القرآن . کتاب اعجازالقرآن . کتاب شرح کتاب الاصول لابن سراج .و ابن خلکان در نسبت او گوید ممکن است رمانی منسوب به رمان به معنی نار و یا قصرالرمان واسط باشد و سمعانی که ترجمه ٔ او آورده ایضاح این نسبت نکرده است .