احمد

احمد. [اَ م َ ] (اِخ ) ابن محمدبن عبداﷲبن یوسف بن محمدبن مالک السهلی الصفار الشافعی العروضی الأدیب . عبدالغفارذکر او در سیاق آورده و گوید: مولد او به سال 334 هَ .ق . و وفات او بعد از 416 بود. وی شیخ اهل ادب بود بروزگار خویش . و از اصم و مکاری و ابوالفضل مزکی وابومنصور ازهری و اقران آنان حدیث کند و جماعتی از امامان ادب از او تربیت یافتند، ازجمله علی بن احمد واحدی و جز او. و ابومنصور ثعالبی گوید: او پیشوای ادب بود و قریب نود سال در خدمت کتب بسر برد و نقد عمربمطالعه ٔ علوم و تدریس مؤدبین نیشابور و احراز فضائل و محاسن صرف کرد و این قطعه در کودکی گفته است :
اوفی علی الدیوان بدرالدجی
فسل نجوم السعدما حظه
اء خدّه املح ام خطه
و لحظه افتن ام لفظه .
و باز ثعالبی گوید احمد از شعر خویش مرا انشاد کرد:
لعزة الفضجة المبره
اودعها اﷲ قلب صخره
حتی اذا النار اخرجتها
بألف کدّ والف کره
اودعها اﷲکف وغد
اقسی من الصخرة الف مره .

(از معجم الأدباء ج 2 ص 87).