اصحاب افک

اصحاب افک . [ اَ ب ِ اِ ] (اِخ ) گروهی بودند که بسال پنجم هجرت هنگام بازماندن عایشه از همراهان به افترا پرداختند و آنگاه که پیامبر (ص ) به مدینه رسید این آیه در برائت عایشه نازل شد: «ان الذین جاؤا بالافک عصبة منکم لاتحسبوه شرّاً لکم بل هو خیرٌ لکم لکل امری ٔ منهم ما اکتسب من الاثم و الذی تولی کبره منهم له عذاب عظیم ». (قرآن 11/24). و بزرگتر اصحاب افک عبداﷲبن اُبی بن سلول بود و بقیه این کسان بودند: مسطح بن اُثاثه ، حسان بن ثابت و حمنة بنت جحش . بقولی حضرت رسول آنان را حد زدند و بگفته ٔ واقدی حد نخوردند. رجوع به امتاع الاسماع صص 206 - 210 و حبیب السیر چ خیام ج 1ص 359، و «خبر افک » ذیل افک در همین لغت نامه شود.