اصحاب مالک

اصحاب مالک . [ اَ ب ِ ل ِ ] (اِخ ) گروهی بودند که در فقه وطریقه ٔ فقهی از امام مالک پیروی میکردند و شاگردان وی در مصر و عراق پراکنده شده بودند چنانکه در عراق از ایشان قاضی اسماعیل و طبقه ٔ او مانند ابن خوارمنداد و ابن منتاب و قاضی ابوبکر ابهری و قاضی ابوحسین بن قصار و قاضی عبدالوهاب و آنانکه پس از ایشان ظهور کردند بودند و ابن القاسم و اشهب و ابن عبدالحکم و حارث بن مسکین و طبقه ٔ ایشان در مصر بسر میبردند و از اندلس یحیی بن یحیی اللیثی به مصر رهسپار شد و مالک راملاقات کرد و کتاب الموطاء را از وی روایت میکرد و ازجمله ٔ اصحاب او بشمار میرفت و پس از وی عبدالملک بن حبیب (نیز از اندلس ) به مصر کوچ کرد و از ابن القاسم و طبقه ٔ او حدیث فراگرفت و مذهب مالک را در اندلس انتشار داد و درباره ٔ آن کتاب «الواضحه » را تدوین کرد،آنگاه عتبی که از شاگردان وی بود کتاب العتبیه را تألیف نمود. و اسدبن فرات افریقیه را ترک گفت و نخست از اصحاب ابوحنیفه مسائلی کتابت کرد و آنگاه به مذهب مالک روی آورد و از ابن القاسم در ابواب دیگر فقه مسائلی کتابت کرد و با نوشته هایی به قیروان بازگشت و نوشته های او به اسدیه (منسوب به اسدبن فرات ) نامیده شد. (از ترجمه ٔ مقدمه ٔ ابن خلدون بقلم پروین گنابادی ج 2 ص 923). و رجوع به صص 924 - 926 همان کتاب شود.