اقامت

اقامت . [ اِ م َ ] (ع مص ) ضیافت شخصی که از جای واردشود و با لفظ فرستادن استعمال نمایند. (آنندراج ).
- اقامت فرستادن :
شب از مهتاب بالش باج میداد
بهر منزل اقامت میفرستاد.

اشرف (از آنندراج ).

چون آمدم بدهر فرستاد آسمان
صد گونه رنج و غصه برسم اقامتم .

شفایی (آنندراج ).

|| اقامة. بپاداشتن : ما در خدمت تخت و اقامت رسم عبودیت قائم مقام پدریم . (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ). || سکونت کردن . سکون و آرامش و توقف و درنگی و سکونت و جای باش و مسکن و منزل . (ناظم الاطباء) :
لیک تبریز به اقامت را
که صدف قطره را بهین مقر است .

خاقانی .

چشم مسافر که بر جمال تو افتد
عزم رحیلش بدل شود به اقامت .

سعدی .

ایام اقامت به اقامت شرایط فضیلت و احسان شامل و ... قیام مینمود.(ترجمه ٔ محاسن اصفهان ).
بر در میکده یک ماه اقامت کردم
اتفاقاً رمضان بود، نمیدانستم .

محمدسعید اشرف (از آنندراج ).

رجوع به اقامة شود.
- اقامت کردن ؛ درنگ کردن . متوقف شدن . آرام گرفتن و بجای ماندن . (ناظم الاطباء). مقیم شدن . سکنی گزیدن . مسکن کردن :
میزان غربت از زر و گوهر لبالب است
در پله ٔ وطن چه اقامت کند کسی .

صائب .

- اقامتگاه ؛ مقام و مقر. قرارگاه . جای اقامت کردن و سکنی گزیدن .
- محل اقامت ؛ جای باش و محل سکونت و منزل . (ناظم الاطباء).
- مدت اقامت ؛ مدت توقف و درنگی . (ناظم الاطباء).
|| (اِمص ) برداشتگی . || بپاکردگی . || افراختگی . (ناظم الاطباء). رجوع به اقامة شود.