اندک خور

اندک خور. [ اَ دَ خوَرْ / خُرْ ] (نف مرکب ) اندک خوار. (فرهنگ فارسی معین ). کم خور. کم خوراک :
هایل هیونی تیزدو، اندک خور و بسیاررو
از آهوان برده گرو در پویه و در تاختن .

معزی (از سندبادنامه ص 57).

چون همااندک خور و کم شهوتم دانند و من
چون خروس دانه چین زانی و شهوت پرورم .

خاقانی .

من از تو بهمت ، توانگر ترم
که تو بیش خواری من اندک خورم .

نظامی .

تعنت کنندش گر اندک خور است
که مالش مگر روزی دیگر است .

(بوستان ).