باد جستن . [ ج َ
/ ج ِ ت َ ] (مص مرکب ) هیجان . || بمجاز، خطری پیش آمدن . اشکالی ایجاد شدن :
چو فرمان خسرو نیاورد یاد
نگر تا سرانجام چون جست باد.
فردوسی .
-
باد جستن کسی را ؛ اقبال کردن بخت بدو. روی آوردن خوشبختی به وی
: بیک رزم اگر باد ایشان بجست
نشاید چنین کردن اندیشه پست
ز هر سو سلاح و سپاه آوریم
بنوّی یکی تازه راه آوریم .
فردوسی .
رجوع به باد شود.