ببار آوردن . [ ب ِ وَ دَ ] (مص مرکب ) به ثمر رساندن . ببار رساندن . درختی را بارور ساختن
: نگهبان بود شاه گنج ورا
ببار آورد شاخ رنج ورا.
فردوسی .
سیاوش بدو گفت کای بختیار
درخت بزرگی تو آری ببار.
فردوسی .
تأثیر عدل او کند این ملک را چنان
کز خار ظلم میوه ٔ عدل آورد ببار.
سوزنی .
|| به نتیجه رساندن .