بوس دادن . [ دَ ] (مص مرکب ) بوسیدن
: دوتایی شد و بر زمین بوس داد
بخندید زو شاه و برگشت شاد.
فردوسی .
چو زد تیر بر سینه ٔ اشکبوس
سپهر آن زمان دست او داد بوس .
فردوسی .
چو گودرز بنشست بر خاک طوس
بشد پیش خسرو زمین داد بوس .
فردوسی .
برفتند و بر خاک دادند بوس
فروماند بر جای پیلان و کوس .
فردوسی .
بر لاله کند سرخ گل افسوس همی
نرگس گل را دست دهد بوس همی .
منوچهری .
من خدمت کردم بوس بر انگشتری دادم و پیش ملک نهادم . (تاریخ بخارا). رجوع به بوسیدن شود. بوسه دادن . رجوع بدین کلمه شود.