بی قرین

بی قرین . [ ق َ ] (ص مرکب ) (از: بی + قرین ) بی مثل و بی نظیر. (غیاث ) (آنندراج ). بی شبه . بی مانند. بی همال . بی آور. بی عدیل . بی مثال . (یادداشت مؤلف ) :
ای شهریار بی قرین ای پادشاه پاکدین
ای مر ترا داده خدای آسمان ملک زمین .

فرخی .

تو آسمانی و هنر تو عطارد است
وآن بی قرین لقای تو چون ماه آسمان .

منوچهری .

ای بی قرین ملک که چو تو نیست در جهان
کز ملک دیو یکسره خالیست ملکتش .

ناصرخسرو.

ای ز بتان بی قرین همیشه مرا
هجر تو با درد دل قرین دارد.

سوزنی .

این امیر ماضی در جمله ٔ خصال بی قرین بود و یگانه ٔ روی زمین . (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 446). و رجوع به قرین شود.