بیگانگان

بیگانگان . [ ن َ / ن ِ ] (اِ) ج ِ بیگانه . غریبه . غیرخویشاوند. غیرخودی :
برادر بدش چند و چندی پسر
ز بیگانگان آنکه بد باهنر.

فردوسی .

چنین هم تو از مهر او چشم دار
ز بیگانگان زین سپس خشم دار.

فردوسی .

مر استاد او رابر خویش خواند
ز بیگانگان جای پردخت ماند.

(حاشیه ٔ لغت فرس اسدی نخجوانی ).

چو دولت خواهد آمد بنده ای را
همه بیگانگانش خویش گردند.

ابن یمین .

|| بیرونیان . اجنبیان . اغیار : و همه اطراف ممالک بیگانگان فروگرفته بودند و اسلام قوی گشته . (فارسنامه ٔ ابن البلخی ص 111).
ای بسا هندو و ترک همزبان
ای بسا دو ترک چون بیگانگان .

مولوی .

من از بیگانگان هرگز ننالم
که با من هرچه کرد آن آشنا کرد.

حافظ.

|| نامحرم :
ز بیگانگان چشم زن کور باد
چو بیرون شد از خانه در گور باد.

سعدی .

رجوع به بیگانه شود.