بیم خورده . [ خوَرْ
/ خُرْ دَ
/ دِ] (ن مف مرکب ) پر از بیم و ترس . ترسیده
: از آن بیم خورده سواران تور
دو تن تازیان دید ناگه ز دور.
فردوسی .
سه گرد از پس بیم خورده دو تور
بتازیم پویان برین راه دور.
فردوسی .
بدو گفت کاین بیم خورده سوار
بهدیه ازین کودک خرد دار.
اسدی .