بی مزه

بی مزه . [ م َ زَ / زِ / م َزْ زَ / زِ ] (ص مرکب ) دارای طعم نامطبوع . بدطعم . بی طعم . ناگوارد. (ناظم الاطباء). نامطبوع . (یادداشت مؤلف ). کریه . ناخوش آیند. نفرت آور. بی طعم :
ورا ازتن خویش باشد بزه
بزه کی گزیند کسی بی مزه .

فردوسی .

عالم جسمی اگر از ملک اوست
ملکی بس بی مزه و بی بقاست .

ناصرخسرو.

آنرا طلب ای جهان که جویانست
این بی مزه ناز و عز و رامش را.

ناصرخسرو.

مباش مادح خویش و مگوی خیره مرا
که من ترنج لطیف و خوشم تو بی مزه تود.

ناصرخسرو.

همچنانکه ضعیفی این قوت عیش بر مردم ناخوش و بی مزه دارد ضعیفی نیروی شجاعت نیز.... (نوروزنامه ).
گر بر درخت مازو بلبل ز لفظ تو
انشا کند نوا و صفیری زند حزین
نبود عجب که مازوی بی مغز و بی مزه
یابد از آن نوا مزه و مغز همچو تین .

سوزنی .

- بی مزه شدن ؛ نامطبوع و کریه شدن . ناخوش آیند شدن :
بی مزه شد عشقبازی زین جهان بی مزه
عاشقان را دیده تر شد زین گروه خشکسال .

سنائی .

- بی مزه کردن زندگانی کسی را ؛ عیش او را منغص کردن . (یادداشت مؤلف ).
|| تفه . که مزه ندارد یا مزه ناتمام دارد. نه شور و نه تلخ و نه شیرین و نه غیره . مسیخ . شیت . شیت و لیوه . ویر.صلف . امسخ . عدیم الطعم . مسیخ الطعم . وشیل . ویشیل (بلهجه ٔ طبری ). (یادداشت مؤلف ). بی طعم . (ناظم الاطباء). رجوع به شیت در این معنی شود.