بی معنی

بی معنی . [ م َ نا / م َ نی ی / نی ] (ص مرکب ) (از: بی + معنی عربی ) که معنی ندارد. که محتوایی ندارد. بدون مفهوم . پوچ . بیهوده . باطل . (آنندراج ) (ناظم الاطباء). رجوع به معنا و معنی شود :
سیر گرداندت از گفتن بی معنی
تا مگر سیر کنی معده ٔ ناهارش .

ناصرخسرو.

چرا ببانگ و خروش و فغان بی معنی
کلنگ نیست سبکسار و ما سبکساریم .

ناصرخسرو.

سر و چشمی چنین دلکش تو گویی چشم از او بردوز
برو کاین وعظ بی معنی مرا در سر نمیگیرد.

حافظ.

وین دفتر بی معنی غرق می ناب اولی .

حافظ.

آنچه با معنی است خود پیدا شود
و آنچه بی معنی است خود رسوا شود.

مولوی .

- آدم بی معنی ؛ کسی که بر قول و فعل او اعتماد نشاید. (ناظم الاطباء).
- || ابله و احمق و نادان و هرزه گو. رجوع به معنی شود.
|| بدون مقصود و اراده . (ناظم الاطباء). بی قصد واراده :
بنالد مرغ با خوشی ، ببالد مور با کشی
بگرید ابر با معنی ، بخندد برق بی معنی .

منوچهری .

ز دست فتنه ٔ این اختران بی معنی
ز دام عشوه ٔ این روزگار دون پرور.

؟

- سخن بی معنی ؛ گفتاری پوچ و لغو و میان تهی . (از یادداشت مؤلف ). کلامی که مقصود و مراد متکلم از آن فهمیده نشود. (ناظم الاطباء).
|| بی حقیقت . بی خرد :
چون مرا دید ایستاده بر کنار رودبار
گفت ای بی معنی سنگین دل نامهربان .

فرخی .

چند صورت آخر ای صورت پرست
جان بی معنیت از صورت برست .

مولوی .

گرت اندیشه می باشد ز بدگویان بی معنی
ز معنی معجری بربند و چون اندیشه پنهان آی .

سعدی .

|| بی اساس . نامعقول :
سخن شریفتر و بهتر است سوی حکیم
ز هرچه هست درین روزگار بی معنی .

ناصرخسرو.