بی هنگام

بی هنگام . [ هََ / هَِ ] (ص مرکب ) (از:بی + هنگام ) دیروقت . دیر. || بی وقت . بی موقع. (ناظم الاطباء) (آنندراج ). نابهنگام :
خواب بی هنگامت از ره میبرد
ورنه بانگ صبح بی هنگام نیست .

سعدی .

مؤذن بانگ بی هنگام برداشت
نمیداند که چند از شب گذشتست .

سعدی .

امشب سبکتر میزنند این طبل بی هنگام را
یا وقت بیداری غلط بودست مرغ بام را.

سعدی .

- امثال :
زیان بهنگام بهتر از سود بی هنگام است .
- مرغ بی هنگام ؛ کنایه از خروس که بی وقت بخواند، نظیر مَثَل خروس بی محل :
وز آن افسانه های خام گفتن
سخن چون مرغ بی هنگام گفتن .

نظامی .

دیو گوید بنگرید این خام را
سر برید این مرغ بی هنگام را.

مولوی .

و رجوع به خروس بی محل شود.