پاک مغز. [ م َ ] (ص مرکب ) پاکرای . پاک اندیشه . که مغز و اندیشه ٔ پاک و درست دارد. زیرک . تیزهوش . تیزویر
: که مهبود بد نام آن پاک مغز
روان و دلش پر ز گفتار نغز.
فردوسی .
ولیکن یکی داستانست نغز
مگر بشنود مردم پاک مغز.
فردوسی .
پرستنده ٔ بیشه و گاو نغز
چنین داد پاسخ بدان پاک مغز.
فردوسی .
چو بشنید زال این سخنهای نغز
بدل گشت خرم گو پاک مغز.
فردوسی .
یکی باره ٔ گام زن خواست نغز
بدان برنشست آن گو پاک مغز.
فردوسی .
ز بازارگانان یکی
۞ پاک مغز
سخنگوی و اندر خور کار نغز.
فردوسی .
بفرمود تا درگری پاک مغز
یکی تخته جست ازدر کارنغز.
فردوسی .
بموبد چنین گفت کای پاک مغز
ترا کردم این لقمه ٔ خوب و نغز.
فردوسی .
که فردوسی طوسی پاک مغز
بداده ست داد سخنهای نغز.
اسدی .