پاکیزه جان . [ زَ
/ زِ ] (ص مرکب ) پاک جان . پاک درون . پاک باطن . دارای روح پاک . روشن بین
: چنان پاک تن بود و پاکیزه جان
که بودی بر او آشکارا نهان .
دقیقی .
|| (اِ مرکب ) جان ِ پاک .جان ِ پاکیزه
: اگر زین پیش تن بودم کنون پاکیزه جان گشتم
بمن شادی کند شادی که شادی را روان گشتم .
فرخی .