پاکیزه رای . [ زَ
/ زِ ](ص مرکب ) پاکرای . که اندیشه ٔ پاک دارد
: چنین داد پاسخ بدو رهنمای
که ای شاه پیروز پاکیزه رای .
فردوسی .
چو بشنید زرمهر پاکیزه رای
سبک بند را برگرفتش ز پای .
فردوسی .
چو بی رنج باشی و پاکیزه رای
ازو بهره یابی به هر دو سرای .
فردوسی .
چنین گفت بهرام جنگ آزمای
بنزد بزرگان پاکیزه رای .
فردوسی .
کنون ما بدستوری رهنمای
همان پهلوانان پاکیزه رای .
فردوسی .
ببودند بر در زمانی بپای
بپرسید ازو این دو پاکیزه رای .
فردوسی .
خروشی برآمد ز پرده سرای
که ای نامداران پاکیزه رای .
فردوسی .
هم اندر زمان مرد پاکیزه رای
یکی نامه بنوشت نزد همای .
فردوسی .
وزو برتر اسبان جنگی بپای
نشانده بر ایشان دو پاکیزه رای .
فردوسی .
دو اشتر بر پیل کرده بپای
نشانده بر ایشان دو پاکیزه رای .
فردوسی .
تن کشته را دخمه کردند جای
بگفتار دستور پاکیزه رای .
فردوسی .
ز ایران بیامد خجسته همای
خود و نامداران پاکیزه رای .
فردوسی .
بدو گفت بهرام پاکیزه رای
که با من بیاید یکی رهنمای .
فردوسی .
بزرگان که بودند بر در سرای
بیاوردشان مرد پاکیزه رای .
فردوسی .
میانه گزینی بمانی بجای
خردمند خواندت پاکیزه رای .
فردوسی .
تو گر بخردی خیز و پیش من آی
خود و فیلسوفان پاکیزه رای .
فردوسی .
بقیصر چنین گفت پس رهنمای
که از فیلسوفان پاکیزه رای ...
فردوسی .
بپوشید زربفت چینی قبای
همه یک دلانید و پاکیزه رای .
فردوسی .
بدان کار شایسته شد سوفرای
یکی مایه ور بود پاکیزه رای .
فردوسی .
کنون کام رودابه و کام زال
که یزدان ورا داد چونان همال
بگو ای خردمند پاکیزه رای
سخن گر به راز است با ما سرای .
فردوسی .
فرستاد یکسر بر سوفرای
بدست یکی مرد پاکیزه رای .
فردوسی .
چه نیکوخصال و چه نیکوفعالی
چه پاکیزه طبعی و پاکیزه رائی .
فرخی .
|| (اِ مرکب ) رای پاکیزه . رای درست . اندیشه ٔ راست
: چنین گفت کین مرد گیتی بپای
بکوبد برزم و بپاکیزه رای .
فردوسی .
شوم آنچه گفتم بجای آورم
زهر گونه پاکیزه رای آورم .
فردوسی .
همان رنگ چهرت بجای آورد
بهر کار پاکیزه رای آورد.
فردوسی .
من از فرّ او این بجای آورم
همه مرد پاکیزه رای آورم .
فردوسی .
کنون هر که دارید پاکیزه رای
ز قنوج وز دنبر و مرغ و مای .
فردوسی .
گر این را که گفتی بجای آوری
بکوشی و پاکیزه رای آوری .
فردوسی .