پنج روزه . [ پ َ زَ
/ زِ ] (اِ مرکب ) کنایه از مدت اندک باشد
: این پنج روزه مدت ایام آدمی
آزار مردمان نکند جز مغفلی .
سعدی .
ای که پنجاه رفت و در خوابی
مگر این پنج روزه دریابی .
سعدی .
-
امثال :
هر کسی پنج روزه نوبت اوست .
-
پنج روزه ٔ دنیا ؛ کنایه است از مدت عمر.