پیر مغان

پیر مغان . [ رِ م ُ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) بزرگ مغان یعنی پیشوایان دین زرتشتی . پیشوای مجوسیان . || مالک و رهبان دیر. || ریش سفید میکده . پیر می فروش :
ای پیر مغان دل شما مرغان
آمد شد ما دگر نرنجاند.

خاقانی .

می که پیر مغان ز دست نهاد
جز بپور مغان نشاید داد.

نظامی .

گفتم شراب و خرقه نه آئین مذهب است
گفت این عمل بمذهب پیر مغان کنند.

حافظ.

آن روز بر دلم در معنی گشاده شد
کز ساکنان درگه پیر مغان شدم .

حافظ.

گرم نه پیر مغان در بروی بگشاید
کدام در بزنم چاره از کجا جویم .

حافظ.

دولت پیرمغان باد که باقی سهلست
دیگری گو برو و نام من از یاد ببر.

حافظ.

از آستان پیر مغان سر چرا کشم
دولت در آن سراو گشایش در آن درست .

حافظ.

من که خواهم که ننوشم بجز از راوق می
چکنم گر سخن پیر مغان ننیوشیم .

حافظ.

مشکل خویش بر پیر مغان بردم دوش
کو بتأیید نظر حل معما میکرد
گفتم این جام جهان بین بتو کی داد حکیم
گفت آن روز که این گنبد مینا میکرد.

حافظ.

خادم پیر مغان شو کاتبی چون عاقبت
مرد گردد هر که از دل خدمت مردی کند.

کاتبی .

نیز رجوع به کتاب مزدیسنا ص 265 و 278 شود. || رند. (لغت محلی شوشتر نسخه ٔ خطی : رند).