تازه داشتن

تازه داشتن . [ زَ / زِ ت َ ] (مص مرکب ) مجازاً، خوش داشتن :
تو طبع و دل را هم شاد و تازه دار همی
که خسروی بتو تازه ست و مملکت بتو شاد.

مسعودسعد.

|| تجدید کردن . از نو بکاربردن . احیا کردن :
در توحید زن کآوازه داری
چرا رسم مغان را تازه داری ؟

نظامی .

|| مجازاً، خوشروی و خندان بودن . شادمان داشتن چهره . بشاش بودن . خود را شاد و مسرور نشان دادن . روی را تازه ساختن :
نشستیم هر دو برامش بهم
بمی تازه داریم روی دژم .

فردوسی .

ما را همی بخواهی پس روی تازه دار
تا خواجه مر ترا بپذیردز من مگر.

فرخی .

چشم امید بمژگان ترخود داریم
روی خود تازه به آب گهر خود داریم .

صائب .