تمنا داشتن

تمنا داشتن . [ ت َ م َن ْ نا ت َ ] (مص مرکب ) امید و آرزو داشتن :
دهان خشک و دل خسته ام ، لیکن از کس
تمنای جلاب و می هم ندارم .

خاقانی .

ما از تو به غیر از تو نداریم تمنا
حلوا بکسی ده که محبت نچشیده .

سعدی .

شبی و شمعی و گوینده ای و زیبایی
ندارم از همه عالم جز این تمنایی .

سعدی .

هرکسی را سر چیزی و تمنای کسی
ما به غیر از تو نداریم تمنای دگر.

سعدی .

بر گل روی تو چون بلبل مستم واله
از رخ لاله و نسرین چه تمنا دارم .

سعدی .

توقع خدمت از کسی دار که تمنای نعمت از تو دارد. (گلستان ).
تمنای ترحم دارد از خونریز مژگانی
که تیغ خود به دامان قیامت پاک می سازد.

صائب (از آنندراج ).

باز خون از جگرم دیده تمنا دارد
ابر چون خشک شود چشم به دریا دارد.

ملا رونقی همدانی (ایضاً).

آرزو کی بدل اهل هوس جا دارد
به تمنا نرسد هرکه تمنا دارد.

حسن وهب (ایضاً).

رجوع به تمنا و دیگر ترکیبهای آن شود.