تنگ اندرآمدن . [ ت َ اَ دَ م َ دَ] (مص مرکب ) تنگ آمدن . سخت نزدیک آمدن
: پیاده بدو، تیزبنهاد روی
چون تنگ اندرآمد به نزدیک اوی .
فردوسی .
چو تنگ اندرآمد گو نامدار
برآمد ز جا خسرو شهریار.
فردوسی .
دو لشکر چو تنگ اندرآمد ز راه
از آن سو سپهدار ازین سوی شاه
چو شمع جهان شد به خم اندرون
بیفشاند زلف شب قیرگون
طلایه بیامد ز هر دو سپاه
که دارد ز بد راه لشکر نگاه .
فردوسی .
چو تنگ اندرآمد به نزدیکشان
نبود آگه از رای تاریکشان .
فردوسی .
ز دورویه تنگ اندرآمد سپاه
یکی ابر گفتی برآمد سیاه .
فردوسی .
-
تنگ اندرآمدن زمان ؛ رسیدن اجل . فرازآمدن مرگ . سخت نزدیک شدن مرگ
: روانم روان ترا بی گمان
ببیند چو تنگ اندرآید زمان .
فردوسی .
یکی لشکر آمد پس ما دمان
بترسم که تنگ اندرآمد زمان .
فردوسی .
|| سخت شدن . در سختی شدن . در رنج و مشکل اندرآمدن
: اگر شب رسی روز را بازگرد
مبادا که تنگ اندرآید نبرد.
فردوسی .
چو تنگ اندرآید مرا روزگار
نخواهد دلم پند آموزگار.
فردوسی .
به گستهم گفت آن زمان شهریار
که تنگ اندرآمد مرا روزگار.
فردوسی .
ولیکن کنونست هنگام کار
که تنگ اندرآمد چنین روزگار.
فردوسی .
-
تنگ اندرآمدن سخن ؛ پیچیده و غامض شدن گفتگو. بدست نیامدن راه حل در بحث . دشوار شدن سخن
: چو تنگ اندرآمد ز شاهی سخن
ز ایران هر آن کس که او بد کهن .
فردوسی .
به جایی که تنگ اندرآید سخُن
پناهت بجز پاک یزدان مکن .
فردوسی .