تیزدندان

تیزدندان . [ دَ ] (ص مرکب ) که دندانی تیز و درنده دارد. که دندانی تند و نوک تیز دارد. درنده . برنده . برا :
ابا وی بر آن گاه آرام و ناز
نشستی یکی تیزدندان گراز.

فردوسی .

ز دَد، تیزدندانتر از شیر نیست
که اندر دلش بیم شمشیر نیست .

فردوسی .

که گر پروری بچه ٔ نره شیر
شود تیزدندان و گردد دلیر.

فردوسی .

کنون تیزدندان تر آمد به جنگ
که دندان نماندستش از بس درنگ .

اسدی (گرشاسب نامه ).

مرا بیم شمشیر چندان بود
که شمشیر من تیزدندان بود.

نظامی .

ترحم بر پلنگ تیزدندان
ستمکاری بود بر گوسفندان .

سعدی (گلستان ).

|| کنایه از حریص و طامع. (آنندراج ). آزمند و حریص و طمعکار.(ناظم الاطباء) :
بگفتا نیکمردی کن نه چندان
که گردد چیره ۞ گرگ تیزدندان ۞ .

سعدی (از آنندراج ).

رجوع به تیز و دیگر ترکیبهای آن شود.