جان آفرین

جان آفرین . [ ف َ ] (اِخ ) روان آفرین . خالق روح . (ناظم الاطباء). آفریننده ٔ جان . (آنندراج ). خالق . آفریدگار. خدا :
یکی گنج بخشید بر هر کسی
بجان آفرین کرد پوزش بسی .

فردوسی .

تهمتن به نیروی جان آفرین
بکوشید بسیار با درد و کین .

فردوسی .

بدو گفت یزدان جان آفرین
ترا ایدر آورد از ایران زمین .

فردوسی .

شیر نر تنها بود هر جا و خوکان جفت جفت
ما همه جفتیم و فرد است ایزد جان آفرین .

منوچهری .

که آن جان آفرین داننده ٔ راز
ندارد در خدائی هیچ انباز.

ناصرخسرو.

بنام خداوند جان آفرین
حکیم سخن در زبان آفرین .

نظامی .

وصال حضرت جان آفرین مبارکباد
که دیر و زود فراق اوفتد در این اوصال .

سعدی .

بجان آفرین جان شیرین سپرد.

سعدی .

لعل ترا ایزد از جوهر جان آفرید
باد هزار آفرین بر تو ز جان آفرین .

سلمان .

- جان بجان آفرین تسلیم کردن ؛ مردن .