جان برافشاندن . [ ب َ اَ دَ ] (مص مرکب ) جان افشاندن . جان باختن . جان نثار کردن . خویشتن را فدا کردن
: بر آن شهریار آفرین خواندم
نبودم درم جان برافشاندم .
فردوسی .
چه حاجتست بشمشیر قتل عاشق را
حدیث دوست بگویش که جان برافشاند.
سعدی .
بعشق روی تو گفتم که جان برافشانم
و گر بشرم درافتادم از محقر خویش .
سعدی .
جان برافشانم اگر سعدی خویشم خوانی
سر این دارم اگر طالع آنم باشد.
سعدی .
همچو صبحم یکنفس باقیست بی دیدار تو
چهره بنما دلبرا تا جان برافشانم چو شمع.
حافظ.
رجوع به جان افشاندن شود.