جان ده . [ دِه ْ ] (نف مرکب ) آفریننده . جان دهنده . بخشنده ٔ روح (در مورد خدا)
: ابا رأی او بنده را رای نیست
جزاو جانده و چهره آرای نیست .
فردوسی .
به دادآفرینی که دارنده اوست
همان جان ده و جان برآرنده اوست .
نظامی .
|| تازه کننده ٔ جان . مفرح
:اوست در بزم و رزم یافته نام
جان ده و جان ستان بتیغ و بجام .
نظامی .