جان ستاندن . [ س ِ دَ ] (مص مرکب ) کشتن . قبض روح کردن . روح را گرفتن
: همه گوش یکسر بفرمان نهید
اگر جان ستانید اگر جان دهید.
فردوسی .
جان بیگانه ستاند ملک الموت بزجر
زجر حاجت نبود عاشق جان افشان را.
سعدی .
گو بسلام من آی با همه تندی و جور
وز من بیدل ستان جان بجواب سلام .
سعدی .
عشقت که شحنه وار میانم گرفته است
جان میستاند از من و سر میدهد مرا.
شفایی اصفهانی (از ارمغان آصفی ).