جان فشاندن . [ ف َ
/ ف ِ دَ ] (مص مرکب )جان فدا کردن . جان را در راه کسی دادن
: همان مام رودابه ٔ ماهروی
که دستان همی جانفشاند بروی .
فردوسی .
که سربازی کنیم و جانفشانیم
مگر کاحوال صورت بازدانیم .
نظامی .
گر نسیم سحر از زلف تو بویی آرد
جان فشانیم بسوغات نسیم تو نه سیم .
سعدی .
در دلم بود که جان بر تو فشانم روزی
باز در خاطرم آمد که متاعیست حقیر.
سعدی .
کام دلم این بود که جان بر تو فشانم
این کام میسر شد و این کار برآمد.
سعدی .