جای پرستش . [ ی ِ پ َ رَ ت ِ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) پرستشگاه . معبد. محل عبادت و پرستش
: بیامد بجای پرستش بشب
بدادار دارنده بگشاد لب .
فردوسی .
سر هفته واگشت خسرو نوان
بجای پرستش نماندش توان .
فردوسی .
ز جای پرستش به آوردگاه
بشد برنهاد آن کیانی کلاه .