جرعه چین . [ ج ُ ع َ
/ ع ِ ] (نف مرکب ) آن که جرعه برچیند. جرعه چیننده
: جرعه برچیند آفتاب از خاک
من هم از خاک جرعه چین باشم .
خاقانی .
برخاک در تو خون چشمم
خاقانی جرعه چین نویسد.
خاقانی .
جرعه چینان مجلس همه ایم
چه عجب خاک پی سپر مائیم .
خاقانی .
آستانت را به رخ شاهان عالم خاکروب
بزم گاهت را به لب حوران جنت جرعه چین .
سلمان ساوجی (از بهارعجم ) (از ارمغان آصفی ).
رجوع به جرعه چیدن شود.