جل بک

در کلمه ی جل بک، "جــُـل" به معنی پارچه، زیرانداز و روانداز به کار می رود. و "بــَـک" در خراسان جنوبی به معنای قورباغه است و این «بک» همان است که در شمال ایران «وَگ» خوانده می شود و نیما یوشیج در آن شعر معروفش می گوید «دار وگ کی می رسد باران؟» (دار وگ یعنی وگ داری یعنی قورباغه ی درختی).

اساساً کاربرد اصلی واژه ی جلبک برای سبزه های لزجی بوده که در آب استخرها پیدا می شود و چون بک/قورباغه در زیر این ها پنها می شود به جلبک معروف شده. در خراسان برخی به جای جل بک، لحاف بک هم می گویند، برخی هم آن را سوزه (سبزه) می خوانند.