جهان . [ ج َ
/ ج ِ ] (نف ، ق ) در حال جَستن . || جهنده . (برهان )
: به پیش اندر آمد یکی تند ببر
جهان چون درخش و خروشان چو ابر.
اسدی .
بیامد بتخت کیان برنشست
گرفت این جهان جهان را بدست .
فردوسی .
همه سربسر دست نیکی برید
جهان جهان را ببد مسپرید.
فردوسی .
عاشق از معشوق کی باشد جهان
چون به او بیند همه کون و مکان ؟
مولوی .
بگفت احوال ما برق جهان است
گهی پیدا و دیگر دم نهان است .
سعدی .