جهان آفرین . [ ج َ ف َ ] (نف مرکب ) جهان آفریننده . آفریننده و خالق دنیا. خدا
: جهان آفرین را ستایش گرفت
نیایش ورا در فزایش گرفت .
فردوسی .
آخر دیری نماند استم استمگران
زآنکه جهان آفرین دوست ندارد ستم .
منوچهری .
جهان آفرینت گشایش دهاد
که گر وی ببندد که داند گشاد؟
سعدی .
جهان آفرینت نگهدار باد.
سعدی .
جهان آفرین بر تو رحمت کناد.
سعدی .