چاه عبدالرحمن

چاه عبدالرحمن . [ هَِ ع َ دُرْ رَ ما ](اِخ ) مؤلف فارسنامه ٔ ناصری در فصل «چشمه های مشهورمملکت فارس » چشمه ای را بدین نام اسم برده و نوشته است : «در بلوک آباده ٔ طشتک بمسافت یک فرسخ و نیم شمال قریه ٔ خواجه جمالی در دامنه ٔ کوه خُم چاهی است از سنگ سجیلی که در شیراز سنگ کرشکی گویند و معلوم نیست که خدا آفریده است یا تراشیده اند نزدیک پنج ذرع درازا و چهار ذرع گودی آن است . در نزدیکی نوروز در سالهای خشک به اندازه ٔ پنج سنگ آسیاب گردان آب از دهن چاه درآید و در سالهای تر گاهی آب این چاه به اندازه ٔ پنج شش ذرع جستن کند و آب آن آنچه از زراعت زیاد آید بدریاچه ٔ بختگان رود. (از فارسنامه ٔ ناصری ص 319).