حاجت روا. [ ج َ رَ ] (ص مرکب ) آنکه حاجت او برآمده باشد. مقضی المرام . ناجح . کامروا
: بسی بر بساط بزرگان نشستم
که یک نفس حاجت روائی ندیدم .
سیف اسفرنگ .
|| (نف مرکب ) روا کننده ٔ حاجت . برآرنده ٔ حاجت
: درِ سرای تو هست آفرین سرایانرا
حریم کعبه ٔ حاجت روا علی التعیین .
سوزنی .
کعبه ٔ حاجت روای سائلان درگاه تست
گشته مر هر مُلتِمس را زو محصل مُلتمَس .
سوزنی .
|| مسجد حاجت روا؛ مسجدی که دعاها در آن درگیر و مستجاب شود
: شیر فلک را شده ست از پی کسب شرف
مسجد حاجت روا خاک سر کوی او.
سنائی (دیوان چ مصفا ص 725).
مسجد حاجت روا جوئی مجو اینجاکه نیست
راه سنت گیرو آنگه مسجد حاجت روا.
سنائی .