حسین علی بهاء

حسین علی بهاء. [ ح ُ س َ ع َ ب َ ] (اِخ ) ابن عباس نوری بن بزرگ معروف به بهأاﷲ رئیس فرقه بهائیان . وی در محرم 1233 هَ . ق . / 1817 م . در تهران متولد و در مازندران بزرگ شد و به تهران آمد و دعوت باب را پذیرفت و جانشین وی گردید و پس از قتل ناصرالدین شاه ، بدست دولت گرفتار و به بغداد تبعید گردید و سپس به استانبول رفت و از آنجا نیز به ادرنه تبعید شد و سپس به زندان عکا افتاد و بعدها آزاد گشت و در بهجی از دیه های عکا سکنی گزید و در آنجا به سال 1309 هَ .ق . 1892/ م . درگذشت و پس از مرگ وی پسرش عباس «عبدالبها» بجای وی نشست و در حیفا مدفون شد. او راست : «کتاب اقدس » و «هفت وادی » و «کلمات مکنونه » و «هیکل » و«الواح مبارکة» و «ایقان » و «جواهر الاسرار» و «لوح ابن الذئب ». (معجم المطبوعات ص 594) (اعلام زرکلی ج 2 ص 271) (معجم المؤلفین ) (تاریخ مشروطه کسروی ص 290).