حسین فنائی

حسین فنائی . [ ح ُ س َ ن ِ ف َ ] (اِخ ) ابن شهاب الدین کازرگاهی هروی که در 874 هَ . ق . متولد شده . ملقب به کمال الدین بود و در دربار میرزا حسین بایقرا میزیست و کتاب «مجالس العشاق » را او در 908 هَ . ق . تألیف کرد و به نام حسین بایقرا نمود و در 1892 و 1894 م . به نام وی در هند چاپ شد. (ذریعه ج 9 ص 848) (از سعدی تا جامی ). خوندمیر گوید: امیرکمال الدین حسین پسر شهاب الدین اسماعیل طبسی الاصل است و مادرش از سادات نیشابور بود. به فنون و علوم متداول آشنا بود و شعر نیز میسرود. در زمان سلطان یعقوب ترکمان به تبریز شدو به هرات بازگشت و بتولیت مقبره ٔ خواجه عبداﷲ انصاری گمارده و در 904 هَ . ق . به صدارت حسین بایقرا منصوب شد و صاحب معروف به کبودجامه در این باره گفت :
ای صدر قریشی لقب عالی قدر
تاریخ صدرات تو شد «صدر قریش ».
سپس خوندمیر تألیف دو کتاب «شرح منازل السائرین » و «مجالس العشاق » را به وی نسبت داده است . رجوع به رجال حبیب السیر ص 146 شود.