حنوط کردن

حنوط کردن . [ ح ُ ک َ دَ ] (مص مرکب )بوی خوش از قبیل کافور پس از شستن بر مرده پاشیدن ، و این از مراسم دینی غسل میت است . مرحوم آیت اﷲ فیض در رساله ٔ ذخیره آرد: بعد از غسل واجب است میت را حنوط کنند، یعنی به پیشانی و کف دستها و سر زانوها و سردو انگشت بزرگ پاهای او کافور بمالند و مستحب است بسر بینی میت هم کافور بمالند و باید کافور ساییده و تازه باشد و اگر بواسطه ٔ کهنه بودن عطر او از بین رفته باشد، کافی نیست و بهتر آن است که میت را پیش از کفن کردن حنوط کنند. اگرچه در بین کفن کردن و بعد ازآن هم مانعی ندارد. رجوع به رساله ٔ ذخیرةالعباد مرحوم آیت اﷲ فیض شود. بدانکه حنوط کردن در زمان قدیم بسیار معروف بود و اسرائیلیان کسب این صنعت را از مصریان نمودند چونکه ایشان در این کار بسیار ماهر بودند.اما جهت و سببی که مصریان را بر اختراع این صنعت باعث شد، طغیان آب نیل بود که در هر سال مدت دو ماه براراضی ایشان جاری میشد. لهذا اهالی لابد گردیدند که اختراع صنعت و طریقه ای نمایند که اجساد اموات را محفوظ دارند. و برخی بر آنند که قصد مصریان از حنوط این بود که جسد اموات را بهمان هیأت نگاه دارند تا منزلی برای نفس باشد و در آن ایام حنوطکنندگان و اطباء را از جمله خدمتگاران دینیه میدانستند. اما طریقه ٔ حنوط کردن این بود که اولاً نعش میت را شکافته امعاء واحشاء و سایر اعضای اندرونی او را بیرون آورده جای آنها را با ادویه جات و عطریات از قبیل مر و کاسیا و زفت می انباشتند و اینها رطوبت بدن را به خود جذب نموده جسد را از فساد نگاه میداشتند. پس از آن ، بیرون جسد را نمک باروت پاشیده و یا هفتاد روز در محلول نمک باروت می گذاردند. پس بیرون آورده در کتانی که با عطریات و سایر ادویه جات خوش بو پرورش یافته پیچیده در تابوتی از چوب جمیر یا سنگ می گذاردند. مخارج حنوط کردن یک نفر از 40 الی 300 لیره استیریلینیه بود که ازسی الی هفتاد روز در آن مشغول بودند. و بسا میشد که هیأت و ترکیب شخص میت را بر زبر تابوتش نقش کرده تابوت را در دیوار خانه کار میگذاشتند و سالهای دراز برای یادگاری و دید و بازدید خویشان و منسوبان باقی بود. از آن پس آنرا در محلی که از سنگ در زیر زمین ترتیب داده بودند میگذاردند که از دو الی سه هزار سال بدون عیب و نقص همی ماند. اما اشخاص فقیر و تهی دست برای حنوط فقط بروغن سرو و نمک باروت اکتفا می نمودندو به یقین قطعی نمی توان گفت که اسرائیلیان نیز اموات خود را حنوط میکردند یا نه اما همین قدر میدانیم که جسد یعقوب و یوسف را برای اینکه باقی مانده بزمین موعوده آورده شود حنوط کردند. و در کتاب 2 تو 16 : 14مذکور است که آسا را در دخمه ای از عطریات و انواع حنوط که به صنعت عطاران ساخته شده بود، گذاردند و همچنین مسطور است که نیقود یموس عود و مر حاضر نمود تا در میان کفن مسیح گذارد لکن واضح است که این بمثل حنوط حقیقی مذکور فوق نبوده است . (قاموس کتاب مقدس ).