خاتم

خاتم . [ ت َ / ت ِ ] (ع اِ)آخر هر چیزی و پایان آن . (منتهی الارب ) :
هر که یقینش به ارادت کشد
خاتم کارش بسعادت کشد.

نظامی .

چندین هزار سکه ٔ پیغمبری زدند
اول بنام آدم و خاتم به مصطفی .

سعدی .

|| آخر قوم . || حلقه ٔ نزدیک پستان ماده . || گو قفا. (منتهی الارب ). نقرةالقفاء، یقال : اِحتجم فی خاتم القفا. (اقرب الموارد). جای حجامت . || هوالدواء المجفف الذی یجفف سطح الجراحة حتی یصیر خشکریشه علیه ، یکنّه من الاَّفات اِلی ان ینبت الجلدالطبیعی . (قانون بوعلی چ تهران 1295 هَ . ق . کتاب 2 ص 150 س 21). داروئی که سطح جراحت خشک کند و از آفت نگاهدارد. (بحر الجواهر). || محمد (ص ) خاتم الانبیاء. و رجوع به خاتم الانبیاء شود. (منتهی الارب ) : از آن پیغمبران ... هم چنین رفته است . از روزگار آدم ... تا خاتم انبیا (ص ). (تاریخ بیهقی ).
شمسه ٔ نه مسند هفت اختران
ختم رسل خاتم پیغمبران .

نظامی .