خانقه

خانقه . [ ن ِ ق َه ْ ] (معرب ، اِ مرکب ) مخفف خانقاه . (شرفنامه ٔ منیری ).ج ، خوانق ، خوانیق . رجوع به خانقاه شود :
خانه وخانقه و منزل ما زیر زمین
ما بتدبیر سرا ساختن و بام و دریم .

خاقانی .

خانقه جای تو و خانه ٔ می جای من است
پیر سجاده ترا داده و زنار مرا.

خاقانی .

لوت خوردند و سماع آغاز کرد
خانقه تا سقف شد پردود و گرد.

مولوی .

شوری ز وصف روی تو در خانقه فتاد
صوفی طریق خانه ٔ خمار برگرفت .

سعدی (بدایع).

برون نمیرود از خانقه یکی هشیار
که پیش شحنه بگوید که صوفیان مستند.

سعدی (طیبات ).

مشعله ای برفروخت پرتو خورشید عشق
خرمن خاصان بسوخت خانقه عام رفت .

سعدی (طیبات ).

در میخانه ام بگشا که هیچ از خانقه نگشود
گرت باور بود ور نه سخن این بود و ما گفتیم .

حافظ.

بر سر بام خانقه تا تو نموده ای گذر...

وقارشیرازی .

- خانقه دار ؛ ملازم خانقاه :
طیلسان داران دین بودند آنجا نعره زن
خانقه داران جان بودند آنجا جامه در.

سنائی .

- خانقه نشین ؛ آنکه منزل بخانقاه کند فقر و درویشی را. صوفی . زاهد خرقه پوش .