خشکی طالع

خشکی طالع. [ خ ُ ی ِ ل ِ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) کنایه از ادبار و بدبختی . خشکی بخت . (آنندراج ) :
نم نگیرد ساغرم از خشکی طالع کلیم
چون حباب از کاسه ای خود را بدریا می زنم .

کلیم (دیوان چ بیضائی ص 285).

خشکی طالع ما سد سکندر گردید
ورنه پستان نصیب این همه بی شیر نبود.

صائب (از آنندراج ).