خلیده دل . [ خ َ دَ
/ دِ دِ] (ص مرکب ) مجروح دل . کنایه از دلشکسته
: بکوه و بصحرا نهادند روی
همی شد خلیده دل و راه جوی .
فردوسی .
وز آنجا بجیحون نهادند روی
خلیده دل و با غم و گفتگوی .
فردوسی .
همیشه خلیده دل و راه جوی
ز لشکر سوی دژ نهادند روی .
فردوسی .