خنده گاه

خنده گاه . [ خ َ دَ / دِ ] (اِ مرکب ) کنایه از لب و دهان معشوق . (آنندراج ) :
که مهر از خنده گاه شیشه بردار
ز ابر خشک لعل تر فروبار.

حکیم زلالی (از آنندراج ).

فکرت او خنده گاه دوست را ماند بدانک
چون خلیل از نار گلبرگ رطیبش یافتم .

خاقانی .