خوب رنگ . [ رَ ] (ص مرکب ) خوش رنگ . (ناظم الاطباء). نیکورنگ . آنچه رنگ خوب دارد
: فرودآمد از شولک خوب رنگ
بریش خود اندر زده هر دو چنگ .
دقیقی .
بدانگه بدی آتش خوب رنگ
چو مر تازیان راست محراب سنگ .
فردوسی .
چو مر تازیان راست محراب سنگ
بدان دور بد آتش خوبرنگ .
فردوسی .
چون بزادم رستم از زندان تنگ
در جهانی خوش سرایی خوب رنگ .
مولوی .